Model VYJ

§ Problemem, w jaki sposób w procesie przywództwa powinni uczestniczyć podwładni, zajmowali się początkowo Vroom i Yetton, później Vroom i Jago. Ich model VYJ rozważał zagadnienie, jak powinna być podejmowana decyzja, jak w tym procesie powinni partycypować podwładni,

§ Wg modelu najlepszym miernikiem skuteczności decyzji:

§ jakość d. – obiektywny wpływ na wyniki działania

§ akceptacja d. przez pracowników – zakres, w jakim pracownicy akceptują d. i angażują się w jej wykonanie

Pięć typowych procedur podejmowania decyzji:

¢Autokratyczne:

lA1- przywódca samodzielnie podejmuje decyzje na podstawie znanych informacji,

lA2 - przywódca samodzielnie podejmuje decyzje na podstawie informacji zebranych od podwładnych,

¢Konsultacyjne:

lK1 – przywódca rozmawia na temat problemu z każdym z podwładnych z osobna, wysłuchuje ich, a następnie podejmuje decyzję,

lK2 - przywódca rozmawia na temat problemu z podwładnymi w grupie, wysłuchuje ich, a następnie podejmuje decyzję,

¢Grupowe:

lG2- przywódca rozmawia na temat problemu z podwładnymi w grupie, szuka konsensusu i rozwiązania akceptowanego przez wszystkich.

Większość przywódców stosuje zazwyczaj jeden ulubiony model
Zastosowanie poszczególnego modelu zależy od:

sytuacji,
jakości decyzji (gdy jest wiele możliwości, i gdy konsekwencje wyboru są poważne)
akceptacji decyzji (do jakiego stopnia podwładni popierają określony wybór).

Przywódca przywiązuje wagę do jakości decyzji, ale podwładni nie – niewłaściwy model G2,
Jakość decyzji jest mało istotna, ale jej akceptacja kluczowa – zalecany model G2

Różne badania i analizy prowadzone w ramach sytuacyjnego podejścia do przywództwa pozwoliły na określenie głównych czynników sytuacji, które należy uwzględnić przy wyborze stylu kierowania. Są to:

kwalifikacje podwładnych
osobowość pracowników
charakter zadania
stopień ryzyka i koszty związanych z możliwością powstawania zakłóceń

Przywództwo transakcyjne - przywódca określa, co podwładni powinni zrobić, aby osiągnąć cele własne i organizacji. Poza tym klasyfikuje te wymagania i stara się wpłynąć na ludzi tak, by nabrali pewności, iż odpowiedni wysiłek pozwoli im zrealizować zadania.

Przywództwo transformacyjne - przywódca motywuje podwładnych do zrobienia więcej niż początkowo zamierzali: rozbudza poczucie wartości i ważności ich zadań; uświadamia, że wykraczają poza interes własny na rzecz zespołu, organizacji bądź społeczeństwa; wskazuje na konieczność podniesienia na wyższy poziom ich własnych potrzeb, jak np. samorealizacja.

Przywództwo adaptacyjne (R.A. Heifetz, 1994) -ludzie najczęściej reagują na zmiany mechanizmami obronnymi. Prawdziwy przywódca pomaga społeczności zmierzyć się z problemem, a nie usuwać symptomy problemu; pomaga przezwyciężyć mechanizmy obronne, nie dając autorytarnych rad, pomaga znaleźć rozwiązanie i wziąć za nie odpowiedzialność. Należy dawać wędkę, a nie rybę!

Najwyższy stopień rozwoju przywództwa:

§ przywódca wychowuje innych przywódców i swojego następcę.

§ Jedyna skuteczna metoda takiego rozwoju: partnerskie traktowanie przyszłych i aktualnych przywódców i dzielenie się z nimi władzą.

§ Przywództwo oparte na jednym tylko liderze jest z natury słabe…

Lekturka do czytania i oglądania:

¢ http://www.wiedzainfo.pl/wyklady/126/przywodztwo_charyzmatyczne_i_jego_uwarunkowania.html

¢ http://www.ted.com/talks/lang/eng/itay_talgam_lead_like_the_great_conductors.html

¢ http://www.ted.com/playlists/140/how_leaders_inspire (12 talks)

Не знайшли потрібну інформацію? Скористайтесь пошуком google:

Генерація сторінки за: 0.006 сек.