• Гідрологія і Гідрометрія
• Господарське право
• Економіка будівництва
• Економіка природокористування
• Економічна теорія
• Земельне право
• Історія України
• Кримінально виконавче право
• Медична радіологія
• Методи аналізу
• Міжнародне приватне право
• Міжнародний маркетинг
• Основи екології
• Предмет Політологія
• Соціальне страхування
• Технічні засоби організації дорожнього руху
• Товарознавство продовольчих товарів

Тэкст лекцыі.

Найбольш распаўсюджаным жанрам літаратурнага матэрыяла ў святочнай практыцы выступае паэзія. Уключаны ў свята паэтычны матэрыял ставіць перад рэжысёрам свята і выканаўцам святочнага дзеяння задачу - дасканала авалодаць навыкамі і ўменнямі ў вершадзеянні: арганічна існаваць у рытме верша; натуральна адчуваць розныя памеры вершаў, захапіць слухача сваімі бачаннямі, думкамі і пачуццямі.

Матэрыялы лекцыі ўключаюць у сабе пэўныя тэарэтычныя даведкі пра спецыфіку вершаванай мовы і канкрэтныя прыклады, што дапаможа студэнтам зрабіць больш прадуктыўнай іх працу над вершаванымі творамі.

1.Вершаваная мова: змест і форма.

Паэзія- мастацтва вобразнага ўзнаўлення рэчаіснасці ў форме вершаванай мовы. Ад празаічнай вершаваная мова (верш) адрозніваецца асаблівай гукавой арганізацыяй: чляненнем мовы на невялікія адрэзкі (радкі), якія суадносяцца паміж сабой, а таксама пэўнай упарадкаванасцю гукавой структуры ўнутры радкоў. У вуснай мове вершаваныя радкі адзін ад аднаго аддзяляюцца выразнымі паўзамі (так званымі міжрадковымі), а на пісьме і графічна. Дарэчы, у празаічнай мове таксама ёсць дзяленне фраз на канкрэтныя адрэзкі (моўныя такты), але яны не ўказаны графічна. Проза ў адрозненне ад вершаў цячэ як бы вольна, з меншай колькасцю паўз, хаця ў яе ёсць свая асаблівая рытмічная арганізацыя мовы. Што тычыцца ўнутрырадкавой арганізацыі, то яна азначае своеасаблівае размеркаванне націскаў, розных паўз, гукавых паўтораў. Такім чынам чляненне мастацкай мовы на асобныя радкі, ўнутрырадковая гукавая ўпарадкаванасць і прадвызначаюць спецыфічны рытм верша.

Рытм - гэта заканамернае чаргаванне сувымераных адзінак ў часе.

Рытмічнасць - галоўная якасць вершаванай мовы, якая адрознівае яе ад прозы. Лацінскае слова “верзус” (верш) паходзіць ад дзеяслова “вертэрэ” (паварочваць, вяртаць). У самой назве вылучана гэта асноўная рыса вершаванай мовы- паўтаральнасць, рытмічнасць. Шматразовы паўтор верша (радка) і стварае ўражанне выразнай, рытмічна арганізаванай мовы.

“У накідзе артыкула “Аб прозе” (1822) А.С.Пушкін, маючы на ўвазе адрозненне паэзіі ад прозы, пісаў: “Яна патрабуе думак і думак- без іх бліскучыя выразы нічога не вартыя. Вершы рэч іншая.” Зразумела, паэзія таксама патрабуе думак...

Але тут аўтар артыкула ўказаў на самае вызначальнае для пэўнай з’явы, на яе характарыстычную рысу... Аб’ектыўнай абмалёўцы прадметаў і з’яў, выказванню ў першую чаргу “думак і думак” у найлепшай ступені адпавядае непаспешлівая, натуральная празаічная мова. Што датычыць непасрэднага выяўлення пачуццяў, перажыванняў, то гэтаму ў найбольшай меры дапамагае мова вершавана[14,с.15 ,16]

Паэзія - гэта перш за ўсё выяўленне пачуццяў, перажыванняў чалавека, выкліканых пэўнымі думкамі, з’явамі грамадскага і асабістага жыцця. Там, дзе паэзія, - там павінна быць абавязкова і пачуццё, эмоцыя.

Моўны рытм, як і рытм ўвогуле, які з’яўляецца ўласцівасцю не толькі паэзіі, мастацкай прозы, музыкі, танца, але і многіх жыццёвых з’яў і працэсаў (дыханне, пульс, праца і г.д.) ужо сам па сабе здольны выклікаць тыя ці іншыя эмоцыі, пачуцці. Такую здольнасць рытму, дапамагаць узнікненню эмоцый у вершаваных творах, па іншаму можна назваць эмоцыястваральнай роляю рытму ў вершаваных творах.

Апрача эмоцыястваральнай або эстэтычнай ролі, вершаваны рытм выконвае яшчэ дзве: мнеманічную і сэнсавую. Мнеманічная (запамінальная) роля вершаванага рытму выкарыстоўвалася і выкарыстоўваецца даволі шырока. У прыватнасці ў розных вершаваных надпісах рэкламнага характару, у творах дзіцячага фальклору. Даўно было заўважана чалавекам, што з’явы, якія адбываюцца рытмічна лягчэй запамінаюцца. Што датычыць паэтычных твораў, то дзякуючы менавіта запамінальнай моцы верша да нас дайшлі некаторыя шэдэўры старажытнай бяспісьменнасці, якія перадаваліся з вуснаў у вусны, з пакалення ў пакаленне многія стагоддзі. Сярод такіх шэдэўраў- старажытнаіндыйскія творы “Махабхарата” і “Рамаяна” (VI- V ст. да н.э.); стражытнагрэчаскія эпічныя паэмы “Іліяда” і “Адысея” (прыблізна IX- VIII да н.э.), вядомыя творы беларускай літаратуры XVIII-XIX ст. (гутаркі, “Тарас на Парнасе”, “Энеіда навыварат”), якія доўгі час не маглі публікавацца і жылі толькі ў памяці людзей.[14,с.20] Трэба звярнуть нашу увагу яшчэ на адну важную функцыю вершаванага рытму- сэнсавыяўленчую. Тэарэтыкамі і практыкамі вершаванай мовы даўно было заўважана, што асобныя памеры (напрыклад-харэічныя) дапамагаюць лепшаму выяўленню радаснага, бадзёрага настрою, у той час як іншыя (напрыклад- дактылічныя) наадварот- настрою роздуму, развагі, суму. Тут трэба падкрэсліць, што гаворка ідзе не пра жорсткае правіла, а толькі пра рытмічную тэндэнцыю. Кожны памер мнагазначны, але абсяг яго значэнняў заўсёды абмежаваны і не супадае з абсягам, што належыць іншаму памеру,адзначаў вядомы рускі вершазнавец Б.Тамашэўскі ў працы “Верш і мова” (1958).

Няцяжка заўважыць, што вольны верш найчасцей ужываецца ў байках. Свабодны верш (адсутнічае рыфма, памер) надта добра даносіць філасофскую развагу, роздум. Такім чынам, нават не паглыбляючыся ў разгляд сэнсавыяўленчай ролі рытму вершаваны памер, у канчатковым выніку- рытм верша ўплываюць на думкі, эмоцыі, што выяўляюцца ў творы, што змена думкі, настрою верша змяняе і яго рытмічны момант. Усё гэта сведчыць пра сэнсавыяўленчую ролю вершаванай мовы. Праўда, трэба заўважыць, што гэтую ролю верш адыгрывае не толькі з дапамогай пэўных стоп, памераў, але і іншых кампанентаў вершаванай формы (паэтычнага сінтаксісу, строфікі і г.д.), што трэба улічваць выканаўцу вершаваных твораў.

2. Кампаненты вершаванай мовы (памер, рыфма, страфа, міжрадковая паўза).

Асноўная, найбольш распаўсюджаная сістэма вершаскладання ў сучаснай беларускай паэзіі- сілаба-танічная. Таму ёсць сэнс на прыкладзе сілаба-тонікі разгледзець рытмастваральныя сродкі верша.

“Сілаба” з грэчаскага азначае – “склад”, “тоніка”- “націск”. Т.ч., вершы, якія вызначаюцца ўлікам колькасцю складоў і заканамернасцю размеркавання націскаў называюцца сілаба-танічнымі. У аснове рытма ляжыць метр, памер. Кожны памер- гэта своеасаблівы свет аўтара, яго спосаб мыслення. Таму выканаўцу і рэжысёру вершаванага твора неабходна зразумець асаблівасці кожнага памеру, каб больш дакладна раскрыць змест менавіта данага твора. Самай дробнай рытмічнай адзінкай верша з’яўляецца стапа, якая складаецца з двух або трох складоў. Характар стапы і вызначае від вершаванага памеру. Найбольш распаўсюджаных памераў сілаба-танічнай сістэмы вершаскладання пяць- харэй, ямб (двускладовыя). Стапа ў двухскладовых памерах складаецца з аднаго націскнога складу і аднаго ненаціскнога складу. Дактыль, амфібрахій, анапест (трохскладовыя памеры) – стапа ў трохскладовых памерах складаецца з аднаго націскнога і двух ненаціскных складоў.

Разгледзім падрабязна кожную стапу. Абазначым націскны склад знакам ` , а ненаціскны -. Такая стапа з першым націскным і другім ненаціскным носіць назву харэй. Графічна выглядае так -/`-/

Мы не з гіпсу, мы- з камення,

Мы- з жалеза, мы- са сталі.

(Цётка).

У цэлым вершы націскі падаюць на 1,3,5,7 і г.д. склады.

Ямб- спалучэнне двух складоў з націскам на другім

Ад родных ніў, ад роднай хаты

У панскі двор дзеля красы...

(М.Багдановіч).

У вершы націскі падаюць на 2,4,6 і г.д. склады.

Трохскладовая стапа з націскам на першым складзе называецца дактыль (/--).

Чым ты была, Беларусь мая родная?

Хіба ж не бачылі нашыя вочы?

(Я.Купала)

У вершы націскі падаюць на 1,4,7,10 і г.д. склады.

Амфібрахій-трохскладовая стапа з націскам на другім складзе (-/-).

Спакойнага шчасця не зычу нікому:

Навошта грымотам маланка без грому.

(А.Куляшоў).

У цэлым вершы націскі падаюць на 2,5,8,11 і г.д. склады.

Анапест- трохскладовая стапа з націскам на трэцім складзе (--/).

Беларусь, Беларусь . . ні канца і ні краю!

Не аб’едзеш за год гарады.

(А.Вялюгін)

У цэлым вершы націскі падаюць на 3,6,9,12 і г.д. склады.

У прыведзеных прыкладах вершаваныя памеры вытрыманы дакладна. Але не заўсёды так бывае. Мы павінны ведаць адхіленні ад гэтых асноўных памераў.Гэтыя з’явы часта сустракаюцца ў двухскладовых памерах. Пірыхій (замест націскнога складу з’яўляецца ненаціскны: - -) і спандэй (у двухскладовай стапе побач становяцца два націскныя склады (..). Калі спандэі назіраюцца радзей, то пірыхіі ў сучасных сілаба-танічных вершах (ямбах і харэях) можна знайсці без асаблівых цяжкасцей.

Жыццё маё, ты як цягнік бясконцы:

Святло і цень, то змрок, то светласць рос.

(П.Панчанка)

Так, у першым радку пірыхій заўважаецца ў трэцяй стапе.

Швед, русский,- колет, рубит, режет - спандэй

(А.С.Пушкин)

З’яўленне націску на месцы ненаціскнога склада верша ўспрымаецца слыхам як некаторы перабой рытма і тым самым вылучае радок з шэрагу суседніх.

У большасці выпадкаў спандэі прыходзяцца на пачатак верша.

Пірыхіі і спандэі некалькі парушаюць “метрычны малюнак” верша, што часам нават цяжка вызначыць яго памер. Таму неабходна маляваць рытмічную схему некалькі радкоў, пакуль нарэшце не сустракаецца схема чыстага памеру, якая і падкажа, якім памерам напісаны ўвесь верш.

І ўсё ж пірыхіі і спандэі не “адмяняюць” стапу і не робяць яе іншай; яны самі- толькі вынік дэфармацыі стапы пад уздзеяннем жывога маўлення: яны ўносяць разнастайнасць у рытмічны малюнак верша: пірыхіі- “аблягчаюць” рытм верша, “спандэі” робяць рытм больш цяжкім.

У вершах асобныя радкі рыфмуюцца. Рыфмоўка- спосаб спалучэння клаузул (канчаткаў вершаў). Найбольш распаўсюджаныя спосабы рыфмоўкі- сумежны, перакрыжаваны, кальцавы.

Сумежная рыфмоўка- рыфмуюцца першы і другі, трэці і чацвёрты радкі:

...Хіба на вечар той можна забыцца-

Сонца за лесам жар-птушкай садзіцца.

(П.Броўка)

Перакрыжаваная рыфма- гэта рыфмоўка першага з трэцім, другога з чыцвёртым радком (найбольш распаўсюджаная ў паэзіі).

Здароў, марозны звонкі вечар!

Здароў, скрыпучы, мяккі снег!

Мяцель не вее, сціхнуў вецер,

І волен лёгкіх санак бег.

(М.Багдановіч)

Кальцавая (апаясаная)- гэта рыфмоўка першага і чацвёртага, другога з трэцім радком.

Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,

Над хвалямі сінеючага Ніла,

Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:

Ў гаршку насення жменю там знайшлі.

(М.Багдановіч)

Паняцце аб спосабах рыфмоўкі вершаў цесна звязана з паняццем страфы. Страфа- гэта злучэнне двух або некалькіх радкоў (вершаў), узаемазвязаных агульнай інтанацыяй, або і сістэмай рыфмаў і агульнай інтанацыяй.

Самая кароткая страфа- дыстых

(аб’ядноўвае два радкі сумежнай рыфмай).

Самая распаўсюджаная страфа катрэн (чатырохрадкоўе). Катрэн можа мець усе спосабы рыфмоўкі: сумежную, перакрыжаваную і кальцавую.

Абавязкова трэба назваць тут і страфу, якую стварыў А.С.Пушкін, ёй напісаны раман у вершах “Евгений Онегин” і называецца яна “анегінскай”. Да Пушкіна такой страфой не пісаў ніхто, таму яна і атрымала такую назву. Складаецца страфа з чатырнаццаці радкоў: тры катрэны і дыстых. У ёй ёсць і сумежныя, і кальцавыя, і перакрыжаваныя рыфмы. Страфа адрозніваецца незвычайнай гібкасцю, здольная перадаваць разнастайныя адценні пачуццяў і думак герояў рамана, аўтарскага голасу.

У практыцы ўвасаблення паэтычных твораў часта бываюць выпадкі, калі міжрадковая (пастаянная) паўза не супадае з лагічнай і граматычнай, а нібыта “завісае” у канцы радка ў пошуках сэнсавай падтрымкі, пераносіцца на другі вершаваны радок, падзяліўшы гэты вершаваны радок на дзе часткі. З’ява гэта, калі незакончаная думка пераносіцца на другі радок, і мае такую літаральную назву “перанос”.

Значэнне пераносаў бывае розным. Яны могуць надаваць вершаванай мове моцную ўсхваляванасць, задумлівасць, размоўна-бытавую інтанацыю. Перанос надае мове сэнс, поўны ўнутранага напружання. Пераносы, як правіла, узнікаюць у самыя напружаныя моманты думкі. Таму гэтыя паузы называюць эмацыянальнымі, якія здольны перадаць самыя тонкія эмацыянальныя адценні мовы.

Для таго, каб спалучыць натуральнае сінтаксічнае чляненне з патрабаваннем “трымаць верш”, неабходна ў канцы радка павысіць голас, каб слухачу было ясна, што трэба чакаць працягу фразы. Падзяляючае ўздзеянне паўзы можа быць кампенсіравана і замаруджаным вымаўленнем канца радка і ўзмоцненым ніціскам пачатку наступнага.

Да святога таго, што на глум не аддалі

Продкі ў прорве нясцерпных пакут і крыві.

(С.Законнікаў.)

Тут слова “не аддалі” вымаўляецца замаруджана і з павышэннем, а слова “продкі”- больш энергічна.

Такім чынам, перанос, фармальна дзелячы сказ, па сутнасці яго яшчэ больш- унутрана і сэнсава - яднае, выяўляючы ў ім дадатковыя сэнсавыя магчымасці. Таму захаванне такога пераносу неабходна каб не скажаць зместу і не парушаць рытму верша.

Са сказанага ясна, што неправільна паступаюць тыя выканаўцы, якія ў пагоне за ўяўнай натуральнасцю выканання, спалучаюць радкі верша, зусім не вытрымліваюць паўзу. “Разам з паўзай могуць знікнуць адценні, парой вельмі тонкія”, бо паўзы ў вершы выяўляюць эмацыянальна- сэнсавую насычанасць слова, якое ў вершы выконвае асобую ролю.

Разглядаючы своеасаблівасці рытмікі неабходна разгледзець і такую цікавую з’яву паэзіі, як свабодны верш, ці верлібр, які не мае традыцыйнага рытмічнага малюнка, рыфмы, не прытрымліваецца пэўнага метра, строфікі. Галоўнай прыкметай рытма ў свабодным вершы з’яўляецца творчы падзел тэкста на вершаваныя радкі. Канец радка ў свабодным вершы трэба разглядаць як метрычны знак. Кожны паэт па-свойму расстаўляе метрычныя знакі. Таму, працуючы над такімі вершамі нельга ігнараваць графіку напісання вершаў. У графіцы тэкста таіцца тэмперамент, пачуцці, думкі паэта. Верлібр трымаецца на ўмоўна-асацыятыўных вобразах і жывых інтанацыях гутарковай мовы і па сваіх выяўленча-выразных ўласцівасцях нагадвае жыццё ў прозе. Свабодны верш насычаны нечаканымі і часам незвыклымі ўзаемасувязямі, супастаўленнямі і асацыяцыямі. Вобразы такога верша выклікаюць у выканаўцы жаданне матэрыялізаваць ў жывым вусным слове глыбінны падтэкст верлібра. Своеасаблівасць зместу і формы свабоднага верша відаць на прыкладзе твора М.Танка.

“Перапіска з зямлёй”.

Я пісаў зямлі мноства лістоў

Пяром, якім пішуць лірычныя песні,

Гімны розныя, маніфесты;

Пісаў я слыхам усіх скрыпак,

Якія смяюцца і плачуць;

Пісаў спіцамі дрогкіх калёс,

Якарамі і мачтамі караблёў,

Штыкамі і сапёрнай лапатай;

Пісаў кубкамі, з якіх п’юць

За здароўе і вечную памяць,-

Але пакуль што

Адказ атрымаў я

Толькі на ліст мой,

Напісаны плугам,

Вось ён,

Парэжце на скібы яго.

Частуйцеся.

Ешце.

Такім чынам, разгледзеўшы асноўныя рытмастваральныя кампаненты верша яшчэ раз падкрэслім, чым вызначаецца рытм верша.

1.Рытм верша перш за ўсё вызначаецца яго памерам- аснова рытму, характарам стоп (харэй, амфібрахій і г.д.).

2.На рытм верша вялікі ўплыў аказвае даўжыня радка, г.зн. колькасць стоп (двухстопны амфібрахій і пяцістопны ямб).

3.Наяўнасць цэзур у сярэдзіне радка (гэта значыць з кароткай паўзай).

4.Наяўнасць пірыхіяў і спандэяў (неметрычных націскаў).

5.Характар рыфм, і іх спалучэнне ( мужчынская, жаночая, дактылічная ).

З гэтага вынікае, што ўсе асаблівасці вершаваных твораў неабходна творча і цярпліва вывучаць, каб зразумець тое, што ўсе думкі і пачуцці паэта пранікаюць у сэрцы людзей праз рытміку, рыфму, інтанацыю і г.д.

3. Асновы вершаскладання ў мастацтве выканаўцы.

Моўнае дзеянне пры выкананні вершаваных твораў мае сваю спецыфіку. Спецыфіка- сама форма верша, і перш за ўсё, яго рытм. Форма верша- не проста знешняя старана твора (кожны са сваім памерам, рыфмамі, строфамі, паўзамі, тэмпа-рытмам, гукамі), а гэта сама сутнасць паэзіі, бытаванне моўнага дзеяння.

Асаблівая значнасць і важкасць слова ў вершах, выразнасць рытма і вастрыня формы патрабуюць такога ж выразнага і вострага ўнутранага перажывання, пачуцця, падтэкста.

“Вершы адчуваюцца інакш, чым проза, таму што у іх другая форма. Але можна сказаць і наадварот: у вершаў другая форма, таму іх падтэкст перажываецца інакш[24,с.181] У вершах нельга думаць і перажываць у рытме прозы, залішне “цяжкім рабіць” падтэкст, празмерна “паглыбляць” перажыванне, зацягваць псіхалагічныя паўзы. Гэта парушае форму вершаў, і наадварот, нельга фармальна выконваць усе патрабаванні верша, забываючы пры гэтым пра ўнутраны тэмпа-рытм пачуцця, падтэкста, скразнога дзеяння. Такое выкананне К.С.Станіслаўскі называў простым “вершагаварэннем”, якое “не можа быць прызнана вершаванай мовай”.

Падзеі, звышзадачу, пачуццёвы мір лірычнага героя немагчыма выявіць толькі літаратурна-тэматычным аналізам зместа тэкста без адначасовага аналіза тэмпа-рытма верша і ўсіх асаблівасцей вершаванай мовы. Таму, каб авалодаць мастацтвам вершадзеяння, неабходна вывучыць структуру формы выконваючага твора, што немагчыма без дасканалага ведання самых істотных законаў вершаскладання.

Вывады:

Такім чынам, коратка разгледзеўшы пытанні вершаскладання неабходна запомніць, што:

Па-першае, вершаваная мова заўсёды цесна звязана са зместам таго ці іншага канкрэтнага твора, які нельга зразумець ва ўсёй глыбіні, не ведаючы заканамернасцей вершаванай мовы;

Па-другое, выканаўцу і рэжысёру свята пры выкарыстанні паэтычнага матэрыяла неабходна не толькі ведаць асновы тэорыі верша, але і ўмець выкарыстоўваць іх як выразна-дзейсную сілу жывога слова;

Па-трэцяе, выканаўца і рэжысёр павінны выкарыстоўваць вершаваную мову не для ўпрыгожвання святочнай дзеі, а для асаблівай увагі на той ці іншай падзеі, вобразу, выражэнні думак і пачуццяў героя;

Читайте також:

1. Тэкст лекцыі.
2. Тэкст лекцыі.
3. Тэкст лекцыі.
4. Тэкст лекцыі.
5. Тэкст лекцыі.

Переглядів: 1773